Γαλλο-ολλανδικές αερομαχίες στο πεδίο του οικονομικού εθνικισμού

Η ολλανδική κυβέρνηση αύξησε το μερίδιό της στην Air France KLM στο 13%, αιφνιδιάζοντας τους Γάλλους και αποκαλύπτοντας ότι θέλει να εξασφαλίσει μεγαλύτερο ρόλο και λόγο στο μέλλον του αεροπορικού κολοσσού, στον οποίο έως τώρα τις κατευθύνσεις έδινε περισσότερο το Παρίσι.

Eξηγώντας την απόφαση στους δημοσιογράφους, ο υπουργός Οικονομικών, Βόπκε Χέκστρα, σημείωσε πως η KLM, η οποία συγχωνεύθηκε με την Air France το 2004 και το αεροδρόμιο Schiphol στο Άμστερνταμ είναι υψηλής σπουδαιότητας για την οικονομία και την απασχόληση της Ολλανδίας. Πρόσθεσε δε πως η ολλανδική κυβέρνηση ανησυχεί πως οι αποφάσεις για την στρατηγική της KLM λαμβάνονται συνήθως αποκλειστικά με βάσει τα συμφέροντα της εταιρείας συμμετοχών AirFrance KLM.

Στόχος της ολλανδικής κυβέρνησης, που έως τώρα είχε μερίδιο 5,9%, είναι να εξασφαλίσει ίσο μερίδιο με την γαλλική κυβέρνηση, η οποία κατέχει 14% και είναι ο ισχυρότερος μέτοχος της γαλλο-ολλανδικής εταιρείας.

«Η δυνατότητα επιρροής του κράτους ώστε η KLM και να είναι επιτυχής και να υπηρετεί το ολλανδικό δημόσιο συμφέρον ήταν εξαιρετικά περιορισμένες» τόνισε, ενώ κατέληξε: «Το βήμα αυτό αποκαλύπτει την μακροπρόθεσμη δέσμευσή μας στην εταιρεία».

Η κίνηση θα μπορούσε να αναζωπυρώσει εντάσεις ανάμεσα σε Παρίσι και Άμστερνταμ, την ώρα που φαινόταν να έχει ξεπεραστεί η κρίση, η οποία απείλησε τη θέση του επικεφαλής της KLM, Πίτερ Έλμπερς. Ο Έλμπερς παρέμεινε, αλλά ο διευθύνων σύμβουλος της γαλλο-ολλανδικής συμμαχίας, Μπεν Σμιθ, εξασφάλισε μία θέση στο εποπτικό συμβούλιο της KLM.

Είναι επίσης ενδεικτική της αναβίωσης του οικονομικού εθνικισμού στην Ευρώπη. Ύστερα από μία τάση τεσσάρων δεκαετιών, που ευνοούσε τις ιδιωτικοποιήσεις και τον περιορισμό του κρατικού παρεμβατισμού στο ελάχιστο, οι ευρωπαϊκές κυβερνήσεις την τελευταία διετία εμφανίζονται αποφασισμένες να παρεμβαίνουν ολοένα και πιο συχνά προκειμένου να προστατεύσουν τα συμφέροντα μεγάλων επιχειρήσεών τους. Επιχειρούν παράλληλα να συγκροτήσουν εθνικούς ή και ευρωπαϊκούς πρωταθλητές- με συμμετοχή ή "σπρώξιμο" από το κράτος- που θα μπορούν να ανταγωνιστούν τους κολοσσούς Κίνας και ΗΠΑ.