Η τρομοφοβία που εξαπλώθηκε στην Ευρώπη μπορεί να φρέναρε στην εορταστική περίοδο κάποιους Έλληνες επισκέπτες που έχουν την οικονομική δυνατότητα από το να ταξιδέψουν στους μοδάτους προορισμούς του εξωτερικού και να τους οδήγησε στα χειμερινά θέρετρα της Αράχωβας, της Αρίστης, του Αγίου Αθανασίου διασφαλίζοντάς τους και κάποιες οικονομίες κλίμακος, όμως δεν άλλαξε την εικόνα μελαγχολίας του χειμερινού τουρισμού εν Ελλάδι.
Μια χώρα, με τη μοναδική πολυμορφία τοπίου, με τα τερτίπια του καιρού να έχουν φέρει μέσα στις γιορτές και τις τέσσερεις εποχές μαζί, να στερείται σοβαρού εισερχόμενου τουριστικού ρεύματος. Περιοχές τις μέρες τούτες όπως η Μάνη ή η Κρήτη ή περιοχή του Αχελώου συνδύαζαν φθινοπωρινές εικόνες με τα καφέ φύλλα των πλατανιών, χιονισμένα κορφβούνια, καταγάλανα θαλασσινά ή λιμναία νερά κι ανθισμένες κιόλας αμυγδαλιές σε μια μοναδική αρμονία. Κι όμως λιγοστοί ήταν οι ρέκτες των εικόνων, παρά το γεγονός ότι και προσβάσεις υπάρχουν και καταλύματα αξιοπρεπή μπορεί να βρει κανείς. Και φυσικά πολλούς γαστρονομικούς παραδείσους.
Κι αυτόματα αναρωτιέται κάποιος. Γιατί να μην λάμψει το μαργαριτάρι αυτό και να παραμένει κρυμμένο για λίγους που απλά αγαπούν την περιήγηση. Πλούτος και ένεση αξίας σε όσους επιμένουν στην αειφορία θα είναι. Εκτός αν περιμένουμε κάποιον άλλο να το κάνει ερήμην ημών…